Afscheid

---

Veel mensen vragen hoe het met mij gaat.
Vandaar deze blog over mijn eigen ervaring met afscheid nemen van Basu,

Basu hoorde al 11,5 jaar aan mijn zijde. Eerst als collega van mijn hondenuitlaatservice. Al vanaf pup lag hij voorin naast mij in de bus op weg om alle honden op te halen.
Het was voor vele mensen een bekend gezicht als hij naast mij zat. Ik heb soms hilarische momenten meegemaakt bij het stoplicht, mensen vergaten soms door te rijden bij groen, door het zien van hem door het raam. Hij was als hij zat even groot als mij.
Toen ik de uitlaatservice verkocht had, was hij vooral de stoere grote broer voor Uba.
Zij waren echte maatjes geworden,  naast elkaar languit op de bank of lagen in de tuin lekker te kauwen op een bot, of te chillen in het zonnetje.
Hij heeft nooit in zijn leven een grom of grauw hoeven geven. zijn gehele uitstraling was al voldoende om zijn grenzen aan te geven. 
Heel wat puberende honden heeft hij opgevoed, het heeft mij altijd enorm geholpen voor rust en stabiliteit in de roedels wat meegingen. Wij waren echt een team samen.
Ook is hij vader van een aantal prachtige nakomelingen. Dekken kon hij als de beste, vaak zaten we na 3 kwartier alweer aan een kop koffie. 
Mooie ervaringen samen gehad op hondenshows in binnen en buitenland, met als hoogtepunt de Crufts en Bournemounth in Engeland. Dit vergeet ik nooit weer!

Maar helaas komt een moment wanneer je gaat zien dat jou lieve senior moeite gaat krijgen met zijn gezondheid. Het koppie wou nog wel, maar zijn lijf liet hem in de steek.
Hij kreeg last van artrose in zijn achterhand. Het lopen ging steeds moeizamer. Hij die altijd een bereconditie had kon niet meer mee met lange wandelingen. Hij stond dan trouw voor het raam te wachten tot ik er weer was, en wij samen een snuffel en scharrelwandeling gingen doen. Lekker in zijn eigen tempo.
Tot het moment dat korte stukjes lopen ook niet meer ging. Dan moet je keuzes gaan maken die je liever niet wil. 

Ik merke al langer dat Uba buiten al meer het voortouw nam. Thuis heeft Basu tot het laatste moment nog met Uba gespeeld, en gaf nog duidelijk zijn grenzen aan.
De dag van zijn afscheid is voor allemaal zeer emotioneel. Je zag aan Basu dat het goed zo was, hij is heel vredig in mijn armen ingeslapen... Uba was zeer rustig deze dagen, hij trok zich meer terug.

Na afloop bleef Uba zich wat stuntelig en onbenullig gedragen. Bleef op afstand bij ons, kwam niet heel dichtbij. Elke hond neemt op een andere manier afscheid.
Geef ze hierin ook altijd de eigen keuze. Dwing niks af, maar zorg wel dat ze meemaken wat er gaande is.
Alleen tijdens het naar de auto tillen vond hij erg raar, en kwam toen kijken wat we gingen doen. Hier hem ook echt bij betrokken, dat hij zag dat we hem meenamen.

Ook honden hebben tijd nodig om te rouwen, en het gemis een plekje te geven. Elke hond gaat hier anders mee om.
Je zag aan Uba dat hij heel hoog in zijn opwinding ging zitten. Bleef maar lopen met een knuffelbeer in zijn bek, en pakte moeilijk zijn rust.
Hij begon ook soms op te springen om tegen een been aan te rijden, hier heb ik op een hele rustige manier kenbaar gemaakt dat dit niet hoeft. Ben zeker niet boos geworden.
Heb juist op die momenten zijn brokken door de tuin gegooid, of een snuffelmat gemaakt. Even de focus op wat anders.

Ik heb veel met hem gelopen, in het bos, lekker los van de lijn rondsnuffelen. Ik merkte ook dat hij veel meer dan anders kwam inchecken.
Kwam ook vaker even teruglopen, of omkijken of ik er wel was.
Ik heb hier bewust niet veel op gereageerd, even niks, letterlijk niks wat moet, alles mag. Even het emmertje leeg laten stromen.
Thuis kreeg hij dan na afloop een groot bot of een gevulde kong met bevroren vlees om lekker bezig te zijn.

Deze opwinding heeft zeker een week geduurd. Daarna kwam de rust. Dagen heeft hij geslapen en veel meer gedroomd dan anders. Hij was alles aan het verwerken.
Nu merk ik weer dat hij weer de fijne rustige hond is wat hij altijd is.
Had ik nu wel veel op deze opwinding en onrust gereageerd, of juist veel van hem gevraagd in deze dagen, had hem dit zeker niet geholpen. 

Als je  langdurig teveel stress in je lijf hebt, maakt je lichaam adrenaline aan, dit verhoogt het cortisol niveau.
Ook verhoogt de bloedsuikerspiegel, er komt extra glucose (energie) in het bloed.
Dit zag ik dus duidelijk bij Uba. Door te snuffelen, kauwen en likken zakt het cortisol, je lichaam gaat endrofine aanmaken, ook wel het gelukshormoon genoemd.

Slapen ging lastig, hij was snel wakker, en kon zijn plekje niet vinden. Dan lag hij in de tuin, dan weer in de kamer of keuken. 
Het cortisol niveau zakt niet in een paar uur, dit kan soms echt dagen duren voordat je ziet dat het echt gaat zakken.
Daarom pakt hij nu pas echt zijn rust, en slaapt alles er weer bij. Weer nieuwe energie aan het opladen.

Heb je meer dan 1 hond, leer ze ook appart van elkaar te wandelen. Zorg dat ze leren soms alleen thuis te zijn.
Door dat ik dit van jongs af heb geoefend, is het alleen thuis blijven geen probleem geworden. Hij vind het prima dat wij even weg gaan.
Vind je dit lastig? Weet je niet zo goed hoe je dit moet aanleren, neem eens contact op, dan gaan we in kleine stappen aan het werk samen.

Saskia